Μανταλένα

Καλοκαιράκι λοιπόν! Και εκτός από παραλίες, πισίνες και καρπούζι εγώ θέλω νησί. Ή μάλλον πολλά νησιά...

Νησιά που να μου θυμίζουν ελληνικό κινηματογράφο, που να με κάνουν να ζω στιγμές σπουδαίων ηθοποιών, που να μου θυμίζουν ξεχασμένες αναμνήσεις μέσα από τις μυρωδιές τους . Που νιώθω σαν να ζω σε άλλη εποχή, πιο ξέγνοιαστη και πιο αληθινή. Νησιά που άφησαν εποχή πίσω τους ή και που αναβίωσαν μέσα από ταινιές που παρακολουθούσα σχεδόν από πάντα…!

Και επειδή δεν είχα τον χρόνο να πάω ταξίδι τώρα σε νησί, πήγα μια βόλτα στη Λάρνακα και συγκεκριμένα στο λιμανάκι της. Ε, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να πέσω στο δίχτυα του…εκει ερωτεύτηκα κεραυνοβόλά! Ακριβώς όπως σας στο γράφω…ερωτεύτηκα ένα παλιό ιστιοπλοικό, το “Eco”. Και δεν το ερωτεύτηκα επειδή είναι σχεδόν 50 χρόνων αλλά γιατί με το που το κοίταξα ήθελα να φωνάξω «Άλλος για την βάρκα μας» και να τρέξω στα στενάκια της Αντιπάρου. Ναι, ακριβώς σαν την Μανταλένα! Βέβαια, γύρω από το «Eco» υπήρχαν πάρα πολλά πλοία, βαρκούλες, κότερα αλλά σαν αυτό κανένα.

Τολμώ να πω πως ήμουν πραγματικά τυχερή καθώς η ιδιοκτήτρια του, δεν μου χάλασε το χατίρι όταν της ζήτησα να φωτογραφηθώ αγκαλιά με το «Eco”. Και θα τολμήσω επίσης να σας εκμυστηρευτώ πως ήταν πολύ δύσκολη η αποστολή μου, καθώς είναι ιδιαίτερα συγκινητικό να «μπαίνεις» σήμερα σε μια άλλη, πολύ διαφορετική, δεκαετία.

Η αλμύρα της θάλασσας μαζί με την μυρωδιά του ξύλου σε κάνουν να θες να μείνεις εκεί για πάντα. Να πουλάς ψάρια και να ζεις παρέα με τους άλλους βαρκάρηδες. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στην εποχή μας αλλά για φαντάσου το. Να ξυπνάς το πρωί, να ρίχνεις τα δίχτυα σου και μετά να τρως φρέσκο ψαράκι που εσύ έβγαλες. Να χαλαρώνεις μισοπέλαγα με συντροφιά σου τον ήλιο και το καπέλο σου. Να ζεις αγναντεύοντας το απέραντο της θάλασσας και να ονειρεύεσαι με φόντο το γαλάζιο του ουρανού. Μα δεν είναι τέλεια? Ε, λοιπόν εγώ θα το έκανα ανέτα…Βίρα της άγκυρες!!!